آبی ِ دوردست

بهترین اوقات بیست و چهار ساعت های اخیر زندگیم،آن وقت هاست که بساط پایان نامه و دکتری و مقاله و لپ تاپ و وای فای را جمع می کنم،مسواک می زنم،نور اتاق را کم می کنم،می روم توی تخت،ریسه ی بالای سرم را روشن می کنم،لحاف پنبه ای سنگینم را می کشم روی پاهایم،کتاب بالینی این روزهایم را،داستان دو شهر چارلز دیکنز همیشه محبوبم را از روی پاتختی بر میدارم و برای دقایقی در داستان دو شهر 160 سال پیش آقای دیکنز غرق می شوم!