سه شنبه ۱۶ دی ۹۹
سخت توی کامپیوتر بودم،مطلبی می خواندم درباره نانوراکتورها،دختری که تنها به چهره می شناسمش و نه تنها اسمش را نمی دانم بلکه حتی رشته و مقطع تحصیلی و اینکه اینجا چه می کند هم نمی داند،پلاستکی گرفت جلویم و چیپس سیب تعارف کرد.
به دست هایم نگاه کردم،گفتم آخه دستام کثیفن!نگذاشت بروم الکل بیاورم،از الکل خوشبوی خودش پاشید روی دستم و با هم چیپس سیب خوردیم.
باز هم دارم به نیما یوشیج فکر می کنم!آنجا که برای پسرش نوشت،از این به بعد همه چیز دنیا تکراریست جز مهربانی!